Masterclasses
“Dansen is voor mij leiden door een sterke innerlijke intuïtie in plaats van door techniek. Bewegingen zijn om te communiceren, met jezelf als een eerlijke uitdrukking en met anderen om te communiceren. Beweging is als praten, zingen, lachen…. Zolang het maar iets vertelt dat verteld moet worden als een drang, als een impuls, niet te stoppen. Dansen staat dan ook dicht bij theater. Een drager van innerlijke staten die worden gedeeld om verhalen te vertellen.” - Wim Vandekeybus
Voor Wim Vandekeybus (België) is het dier al vanaf het begin aanwezig in zijn leven. Zijn vader was dierenarts en nam zijn zoon mee toen hij werd geroepen om babypaarden te baren. In 1986 startte Vandekeybus Ultima Vez met de première van What the Body Does Not Remember, dat een Bessie Award won voor zijn innovatie. En nu bijna 35 jaar en een hele reeks voorstellingen en films zoekt Wim Vandekeybus nog steeds naar nieuwigheid en vernieuwing via verschillende media (dans, muziek, theater, ...). “Voor mij moet de vorm elke keer anders zijn”, legt hij uit. “Daarom maak ik de ene keer misschien een extreem muzikale show (nieuwZwart), en voor mijn volgende project baseer ik een film op de ervaringen van één man (Monkey Sandwich), waarom ik dan misschien overstap naar een klassiek mythologisch toneelstuk (Oedipus /bêt noir of Die Bakchen) of zelfs een analytisch stuk waarin theatraliteit een grote rol speelt (Talk to the Demon).” In al deze heel verschillende producties blijft Ultima Vez toch trouw aan zijn eigen bewegingstaal. Spanning, conflict, lichaam versus geest, risico's en impulsen. Lichamelijkheid, passie, intuïtie, instinct.
